Japke de Vries training & advies gaat voor werkplezier, deskundigheid en persoonlijke ontwikkeling. Deze drie zaken staan in combinatie met een hoog arbeidsethos, centraal in mijn werk.
Lees verder“Wat ga je vanavond doen?” vroeg een jonge studiegenoot met oprechte belangstelling. “Vanavond ga ik een fles wijn leegdrinken” zei ik. “Helemaal alleen?”. “Ja, dat denk ik wel en anders worden het er twee”. “Ah, leuk”, zei de keurige bijna twintiger, maar ik zag aan zijn ogen dat hij het maar raar vond.
We zaten te wachten totdat het tijd was om de collegezaal binnen te gaan voor het laatste tentamen van dit semester. De hele maand januari met de neus in de boeken en een aantal opdrachten en tentamens verder, was ik er helemaal klaar mee. De opbeurende gedachte dat ik deze studie doe omdat ik het leuk vind, werkte niet meer en ik verheugde me heel erg op mijn eerste glas wijn. En niet te vergeten een weekend zonder studieboeken.
Wat een domper toen ik s ‘avonds eigenlijk helemaal geen zin had in een wijntje, niet echt in ieder geval. Maar ik heb er toch maar twee opgedronken. Na het eten viel ik op de bank in slaap dus de eerste vrije avond was al om voordat ik er erg in had. Zaterdag was mijn humeur om op te schieten en vond ik alles maar stom. s’Avonds moesten we ook nog naar de plaatselijke toneelvereniging, ik vond toen niet alleen alles stom, maar ook iedereen. En daar schaamde ik me best over dus ik zei het tegen niemand.
In de krant had ik die ochtend een artikel van een paar beroepsgeluksgoeroes gelezen. Wanneer je in zo’n stemming bent, moet je stoppen met vechten en denken: “Maar ja, ik ben er nu toch?”. Dit maakt je vrij en verantwoordelijk tegelijk en daarna gaat alles beter. Nou ik heb het wel 20 keer gedacht, maar het hielp niet. En de hele zondagochtend ook niet. Ik kon mijn draai nergens vinden. Jakkes, wat kan een mens soms last hebben van zichzelf.
Totdat ik vanmiddag bedacht dat ik me gewoon even af moest reageren na al dat studeren. En dat dat ook helemaal niet erg was. Dat het best even mocht, maar dat het nu wel weer genoeg was geweest. Toen we daarna tijdens een theaterdiner bij een vreselijk leuk al wat ouder echtpaar aan tafel kwamen te zitten vond ik dat ik dat verdiend had. Het eten was prima, de verhalen van Roald Dahl, die tussen de gangen door werden verteld, prachtig en met onze tafelgenoten voerden we interessante gesprekken over onszelf en het leven in het bijzonder.
Soms heb je gewoon even tijd, een schop onder je kont en een paar gezellige mensen nodig om weer in je oude zelf te zakken.
